Sjálfsagt hafa skarpir andar sem fylgjast með veðri, svo sem hvernig Norðanáttin gnauðar, tekið eftir því að Hæstiréttur úrskurðaði nýlega að það hefði ekki verið í lagi að lánastofnanir á borð við tiltekinn banka sem ég kýs að nefna ekki á nafn, af því að hann hefði heitað öðru nafni ef ég hefði fengið að ráða á fundi um nýtt nafn á hann hér í denn, tiltækju í lánskjaraskilmálum í lokin þessi skammstöfuðu orð: „o.fl.“

Vegna þess að „o.fl.“ getur merkt hvað sem er. Það getur merkt eilífðina og hundinn hans Ása í Bæ og það getur merkt stýrivexti Seðlabankans og það getur merkt skapið sem tiltekinn bankastarfsmaður er í þann daginn þegar hann ákveður hvað fólk eigi að borga þann mánuðinn í botnlausa skuldahít sína, það getur merkt sólgos og áhrif þeirra sem sennilega fela meðal annars í sér rafmagnsleysið á Spáni á dögunum, þótt enginn hafi nefnt það sem möguleika skýringar á rafmagnsleysinu að mér vitandi, þrátt fyrir að vísindamenn hafi síðastliðinn febrúar spáð óvenju miklum sólgosum á þessu ári, svo miklum að í versta falli gætu þau gert alla New York rafmagns- og netlausa í hálft ár og jafnvel með Jórvíkinni drjúga fláka af heiminum en í skásta falli gert eina eða tvær borgir einhvers staðar í heiminum rafmagns- og netlausar um nokkra klukkutíma.

Það eru engin takmörk fyrir því hvað „o.fl.“ getur merkt. Þetta vita dómstólar landsins en það virðist vefjast fyrir ýmsum öðrum.

Út af þessari skammstöfun, „o.fl.“, er íbúðalánakerfið á Íslandi komið á hliðina. Bankar og lífeyrissjóðir keppast við að slá eilífðinni sjálfri, o.fl., á frest til að þurfa ekki að horfast í augu við óvissuna sem henni fylgir einmitt í dag.

O.fl. o.fl.

Nú er það einmitt eitt af því sem skammstöfunin „o.fl.“ felur í sér — sem er allt — líka það hvort fólk sé leiðinlegt eða ekki. Nú er því svo háttað að ég er með leiðinlegri mönnum landsins. Þetta helst í hendur við það — af því að allt helst í hendur við allt svo engin takmörk eru fyrir — að ég er einstakt góðmenni. Almennt skilur fólk þetta ekki og mér dugar lítt að steyta rýran hnefa til að sannfæra nokkra manneskju um það. (Stórmennskan fer mér lítt svo hlægilega takmörkuðum og tregum, orti skáldið). Það eina sem fólk sér er hliðarverkunin: Hvað ég er óendanlega leiðinlegur. Fólk sofnar í kokteilboðum eins og það sé haldið sjúkdómi, bara vegna þess hvað ég er leiðinlegur. Það svarar ekki póstum frá mér vegna þess að þeir eru svo leiðinlegir, bitrir og með svo óþolandi miklum brag af snillingshugmyndinni úreltu og fornu að það er kvíðvænlegt að gera svo mikið sem leiða að þeim hugann.

Af þessari ástæðu, hvað ég er leiðinlegur þótt góðmenni sé, hafa allar lánastofnanir landsins komið sér saman um að „o.fl.“ — orðin sem eru sögð ólögleg í hinum merka dómi — merki, „meðal annars“, að ég skuli sæta miklu verri kjörum en allir aðrir á húsnæðislánamarkaði. Nú reyndar keppist fólk við það ýmist að sýna fram á hvað það sjálft sé svakalega fátækt — sem er haugalygi nema þegar kemur að hinum raunverulega fátæku, sem fólk hægir ekki einu sinni á göngu til að hrækja á — og á hinn bóginn hvað allir aðrir en það sjálft séu haldnir mikilli forréttablindu. Jafnvel forréttindablindu. En einkum á þetta hugtak, rétt eins og hugtakið „fordómar“, við um forrétti og þá forrétti sem einhver annar en maður sjálfur lætur eins og séu hreinasta hnossgæti en ekki sá viðbjóður sem forréttir yfirleitt eru, en aldrei forréttina sem maður sjálfur lætur sér lynda, þótt þeir séu kannski ekkert sérstakir.

Vegna þessa hugtaks, „o.fl.“, þarf múgur manns og ég með að leita til Umboðsmanns muldrara. Fæstir hafa heyrt þess merka umboðsmanns getið, flestir hafa verið of uppteknir af forréttaseðlinum, og ég hef eiginlega varla heyrt hans getið nema hjá muldrandi fólki sem myndi ekki þekkja fátækt þótt henni væri troðið upp í nasirnar á því, og þá myndi það samt bara muldra meira og barma sér út í hið óendanlega, segjast búa í bíslagi, hvað veit ég, en ég hlakka til að hitta þennan frækna umboðsmann sem mér er sagt að geti reddað mér bæði metsölu bóka, ótal giggum sem tónlistarmaður og skrilljón boðum á ráðstefnur úti í heimi sem fjalla um nákvæmlega ekki neitt en flestar stéttir fara á til þess að geta skoðað lönd úti í heimi, og ef fólk er alvöru plebbar skoðar það ekki löndin heldur bara næsta nágrenni hótelsins og forréttaseðilinn á veitingastaðnum þar sem það elur manninn, jafnt þótt maðurinn sé óalandi og óferjandi.

Hér áður voru skilmálar á umsóknum til listamannalauna sem sögðu að fólk þyrfti að sýna skattframtal til að sanna að það gæti ekki stundað list sína án listamannalauna. En ég er andskotinn hafi það ekki SVO leiðinlegur að ætla að fara að ræða listamannalaun hér. Mín vegna má leggja þau niður. Mín vegna má leggja mig sjálfan niður, kannski ekki alveg til hinstu hvílu en niður í hið botnlausa skuldafen sem ég hef ekki alveg bragðað á nema sem forrétti.

Ég ætla að flýja land og fara á góða eyju en leigja út íbúð mína til góðs fólks. Að vísu geld ég varhug við þessum góðleika fólks, því góða fólkið er sjaldnast eins gott og ég, og ég er minnugur hins fornkveðna: „Þeir góðu eru ekkert betri en hinir / ef undir feldinn er gáð.“

Margir eru syndarinnar synir og sumra leið er fýsnum stráð. En ég hef það þó svo gott að vera svo einstaklega mikið góðmenni að sama hvað fólk rembist í belgingi sínum og manndyggðajólaskrauti mun það aldrei komast í hálfkvisti við mig, svo góður er ég. Synd þó að því fylgi að ég sé svona leiðinlegur. Ég ætla mér aldrei neitt illt, held oftast að ég sé að segja sannleikann og sárast svíði undan honum en illu heilli hef ég oftast rangt fyrir mér, í góðmennsku minni leiðist ég rakleiðis á slóðir illskunnar því vegurinn til helvítis er varðaður góðum fyrirætlunum. Skárra væri ef vegurinn til áðurnefnds staðar væri varðaður leiðindum. Ég á nóg af þeim.

O.fl.

Og fleira? Hvað meinti eiginlega hinn rangnefndi banki? Hvernig fór hann að því að setja allt á hvolf einmitt þegar ég þarf á því að halda að allt snúi rétt? Hann meinti allt. Hann meinti ekki bara allt, hann meinti: Allt o.fl. Til eru góðir textarýnendur sem sáu í hendi sér að merkingin væri þá: Eilífðin og einum betur. Rétt eins og 1001 nótt eru ekki bara þúsund nætur heldur: 1000 nætur o.fl.

Ég læt mig hlakka til. Framtíðin getur borið ýmislegt í skauti sér fyrir mann sem tók þá fáránlegu fjárhagslegu áhættu á unga aldri að gerast rithöfundur. Hún getur borið í skauti sér blóm sem rísa og hníga og eru í senn talnaband, hún getur falið í sér hringlaga lampaskerm og ídýfu fyrir snakk, hún getur verið full af furðum sem gera endilok heimsins að allsendis engu, hún getur fært með sér ymjandi haföldur sem jafnvel dvergurinn Rauðgrani gæti sörfað á, hún getur falið í sér skáldskap og tónlist sem er sköpuð af löngu framliðnum heillakrákum, hún getur falið í sér sjálfa greindarvísitölu mína sem er svo óendanlega lág að hún mælist ekki, hún getur verið í rauðri kápu og svörtum buxum og hafa átt leið fram hjá íbúð minni fyrir fáeinum dögum eins og teikn, hún getur verið bylting sem étur ekki bara börnin sín og skýtur ekki bara svikara sína á færi heldur bryður þá sem eftir eru eins og smartís í paranojuástandinu sem fylgir á eftir henni, hún getur verið málefnaleg eins og hestur, hún getur hugsað frjálst eða flaumósa, í formúlum eða staðreyndum sem eru svo sannar að þær geta gengið á skýjum, hún getur falið í sér kraftaverk þar sem ekki er nóg að ganga á vatni heldur þarf líka að synda í því og geta andað í vatni, sem hver fiskur getur en ekki frelsarinn, hún getur falið í sér ógn og skelfingu og réttlæti og ranglæti og sátt og munúð og brotnar tennur og orðagjálfur og kjaftæði og hún getur falið í sér heila önd sem hefur tekið sér stöðu ofan á Esjunni en sést samt héðan, meðal annars frá vagni Bæjarins bestu.

O.fl.